Hallo allemaal,
Op dit moment zijn we onze tas aan het inpakken. Of nouja, Livi en Meike dan, Judith is al klaar en typt.
Vandaag zijn we opnieuw naar de kas in Spitak geweest. Gisteren hebben Betsie en Inge daar al uitgebreid over geschreven. Na een snel ontbijt bij onze gastvrouw Nelly en haar man, zijn we in ons busje gestapt. De reis naar Spitak duurde ongeveer 45 minuten, maar dat is voor ons helemaal niet lang. Het is namelijk hartstikke gezellig in de bus! We kletsen lekker en zingen leuke liedjes.
Aangekomen in Spitak, zijn we gelijk in de kassen begonnen. Gisteren middag was het toch iets te warm in de kassen met 42°C. We gingen net als gisteren draadjes in de grond zetten, zodat de komkommerplantjes naar boven kunnen klimmen. We waren hier al snel mee klaar, dus gingen we naar buiten.
Buiten hebben we - ook net als gisteren - de ruimte rond (waarschijnlijk) pruimenbomen geharkt. Alleen de stukken die we vandaag moesten doen, hadden veel meer distels en prikstruiken. We zitten nu helemaal onder de krassen, dat doet wel pijn. Ook zaten er splinters in onze handen (zie foto Christel). We deden het wel op z'n Armeens, een rustiger tempo, want het is warm. We zijn ook aardig verbrand, zeker als je de achterkant van je benen niet goed insmeert (kuch Judith en Livi).
We werden hartelijk bedankt door de directeur van de kas voor ons werk. Hij was erg trots op ons en vond dat we keihard hadden gewerkt. Wat normaal in een week gebeurde, deden wij in twee dagen. De kas is nu bijna klaar voor de gehandicapten!
's Middags zijn we opnieuw naar de markt gegaan. We vinden het erg leuk om af te dingen, Loes is er erg goed in.
Nu zijn we moe en gaan we naar bedje toe, want morgen is onze laatste dag al weer in Armenië. De nacht van donderdag op vrijdag vertrekken we weer naar ons koude landje. We vinden het erg jammer dat het nu al weer voor bij is, maar zijn ook blij om weer veilig thuis te zijn en alle verhalen te delen met jullie.
Dikke knuffel,
Livi, Meike en Judith en de rest van de Lafaërs
Op dit moment zijn we onze tas aan het inpakken. Of nouja, Livi en Meike dan, Judith is al klaar en typt.
Vandaag zijn we opnieuw naar de kas in Spitak geweest. Gisteren hebben Betsie en Inge daar al uitgebreid over geschreven. Na een snel ontbijt bij onze gastvrouw Nelly en haar man, zijn we in ons busje gestapt. De reis naar Spitak duurde ongeveer 45 minuten, maar dat is voor ons helemaal niet lang. Het is namelijk hartstikke gezellig in de bus! We kletsen lekker en zingen leuke liedjes.
Aangekomen in Spitak, zijn we gelijk in de kassen begonnen. Gisteren middag was het toch iets te warm in de kassen met 42°C. We gingen net als gisteren draadjes in de grond zetten, zodat de komkommerplantjes naar boven kunnen klimmen. We waren hier al snel mee klaar, dus gingen we naar buiten.
Buiten hebben we - ook net als gisteren - de ruimte rond (waarschijnlijk) pruimenbomen geharkt. Alleen de stukken die we vandaag moesten doen, hadden veel meer distels en prikstruiken. We zitten nu helemaal onder de krassen, dat doet wel pijn. Ook zaten er splinters in onze handen (zie foto Christel). We deden het wel op z'n Armeens, een rustiger tempo, want het is warm. We zijn ook aardig verbrand, zeker als je de achterkant van je benen niet goed insmeert (kuch Judith en Livi).
We werden hartelijk bedankt door de directeur van de kas voor ons werk. Hij was erg trots op ons en vond dat we keihard hadden gewerkt. Wat normaal in een week gebeurde, deden wij in twee dagen. De kas is nu bijna klaar voor de gehandicapten!
's Middags zijn we opnieuw naar de markt gegaan. We vinden het erg leuk om af te dingen, Loes is er erg goed in.
Nu zijn we moe en gaan we naar bedje toe, want morgen is onze laatste dag al weer in Armenië. De nacht van donderdag op vrijdag vertrekken we weer naar ons koude landje. We vinden het erg jammer dat het nu al weer voor bij is, maar zijn ook blij om weer veilig thuis te zijn en alle verhalen te delen met jullie.
Dikke knuffel,
Livi, Meike en Judith en de rest van de Lafaërs